Op 10 augustus 1809 klinkt in de stad Quito voor het eerst de roep voor onafhankelijkheid van Spanje uit de mond van de Creolen (blanke nazaten van Spanjaarden geboren in Amerika) en Mestizos (half Spaans, half inheems). In 1822 versloegen onafhankelijkheidsstrijders het Spaanse leger, en het land sloot zich -vervolgens aan bij de Republiek Groot-Colombia van Simón Bolívar. In 1830 viel die republiek uit elkaar, en werd Ecuador een onafhankelijke republiek.
Daarom is er op 11 augustus een nationale feestdag: Primer Grito de la Independencia. Door dit heugelijke feit konden de kinderen die niet in het weekend op het project verblijven een dag eerder naar huis. Zo ontstond er het idee om naar een verblijf aan het strand te gaan, zo’n 2 uur rijden hiervandaan, voor de overige kinderen. Ik hoorde strandhuis en werd super enthousiast – ik dacht, even wat anders – en had hier in eerste instantie een vrij luxueus beeld bij, een soort casa blanca; gelukkig herpakte ik mezelf vrij vlot en was op het meeste voorbereid.
De reis die twee uur zou duren ontvouwde zich uiteindelijk in een hele werkdag, niet alleen qua tijdsbestek. We werden op de heenweg aangehouden door de politie. Na een kansloze discussie van 50 minuten werd het mij duidelijk dat de banden niet deugde, te weinig profiel. Ik had vernomen dat er recentelijk veel ongevallen zijn gebeurd waardoor de politie hier extra op controleert, geen kwalijke zaak als je het mij vraagt. Toen we werden aangehouden keek in naar buiten en zag ik toevallig de vier politiemannen elkaar een box geven. Ik vond het iets wat ongepast voor een ambtenaar in functie, klaarblijkelijk werkt dat hier anders. Ze wisten natuurlijk al dat ze van 40 mensen het leven hadden gered met daarbij de buschauffeur een kut dag bezorgd, zeker box-waardig.
Terug op het project moest er gekookt worden, het was immers inmiddels lunchtijd. Op na menig bevroren kip te hebben ingehakt, begon de maaltijd vorm te krijgen. Geen culinair hoogstandje geef ik toe, maar redelijk schijf van vijf;
1. Gevarieerd: een bij elkaar geraapt zooitje
2. Niet te veel & beweeg: er was niet veel.
3. Minder verzadigd vet: Het vet van kip bevat ongeveer 25% minder verzadigd vet dan rund- en varkensvlees. (Heeft deze blog ook nog educatieve waarde, wayo!)
4. Veel groente, fruit & brood: fruit en groente groet hier als onkruid.
5: Veilig: eeuwige roem en dank voor het optreden van de heldhaftige, boxende, politieheren.
Afijn, net voordat de maaltijd gereserveerd kon worden werden we vriendelijk verzoekt om onze spullen, met enige haast, wederom bij elkaar te sprokkelen en klaar te staan voor vertrek. En wat gaan we met het eten doen, niet belangrijk; vamos!? We werden door een bestelbus naar een transferium gereden waar we achteraf meer dan een uur hebben staan wachten op een half gereserveerde publieke bus, het kan allemaal in Ecuador.
Eenmaal gesetteld in de bus stond er een man op en begon een toespraak te houden. Het bleek een komediant te zijn met bijzondere marketing skills. Omdat ik de taal niet beheers (wat steeds beter gaat overigens), is het soms even passen en meten over wat er nu precies gaande is. Hij pakte uit zijn plastic tasje twee dozen vol chocoladerepen en begon deze aan iedereen uit te delen. In eerste instantie dacht ik, wat leuk, Don Bosco heeft een act geregeld voor de kinderen. Ik dacht dit omdat veel van de kinderen een reep aannamen zonder dat ze iets van geld hebben. Toen begon de voorstelling. De beste man speelde twee personages, het was een soort van interactief dialoog. Wat wel komisch was is dat het vrouwelijke personage zich keerde naar de zo ongeveer enige persoon in de gehele bus die celibatair leeft (tijdens het opzoeken van deze term kwam ik erachter dat ik een lichte vorm van het fenomeen gerontofilie heb). Ook de jongens konden hier hard om lachen. In de tussen tijd was nog niemand aan zijn chocoladereep begonnen, lees zonder lunch in de maag. Na afloop van de performance mocht je dan eindelijk eigenaar worden van deze overheerlijke zoete verleiding, tegen betaling weliswaar. Ik denk als je dit in Nederland zal doen er geen ouder mee weg komt om deze reep niet aan te schaffen. Dit zou zo ongeveer benoemd kunnen worden tot kindermishandeling. Ik zie de afkeurende blikken al voor me. Ik vond het mooi gevonden. Al gauw kwam ik erachter dat dit een heel gebruikelijk zaak van doen is, wat een dooddoener.
Het is inmiddels 17:30, om 18:30 gaat hier het licht uit. Met een schemerende zon, redelijke bewolking en wind ontstond het briljante plan om toch nog even de Grote Oceaan te verwelkomen. Wat een bende op het strand, bah. Daar straks meer over. Oké, het verblijf. Stel je een oud, vervallen fabriekshal voor zonder ramen, inclusief gaten in de muur met wat wanden en matrassen die er presumptief al een jaar of 20 vocht staan te vangen. Desalniettemin hangen er schitterende schilderijen van Don Bosco met wijze leuzen over hun visie over pedagogiek en religie. Zo kleurrijk en esthetisch dat ik er werkelijk ingezogen werd, zeker in het contrast met de rest de hangar. Gelukkig was ik goed voorbereid en hoefde geen van mijn lichaamsdelen het matras aan te raken. Misschien overdreef ik een beetje maar het zag er gewoon niet uitnodigend uit. Nee, ik overdrijf niet. Gelukkig zaten er genoeg gaten in de muren voor natuurlijk ventilatie. Wat een fijne bijkomstigheid! We hebben de avond gevuld met een talentenshow, spelletjes, dansen en sporten.
De volgende dag – na een iets wat vermoeiende nacht – gezien het feit dat de buren het nodig vonden om hun nieuwe PA-set uit te proberen tot een uur of 04:00, ik dacht trouwens dat ze een feestje hadden dus ik ben een kijkje gaan nemen. Tref ik een jongeman aan met zijn zoontje van vijf die starend voor zich uit om een ronde tafel zitten met z’n tweeën. Ik vraag me nog steeds af wat de lol daarvan was maar goed, iedereen z’n ding. Ohja, en het bed. Ik paste er niet in, dus werd ik noodgedwongen om in een iets wat oncomfortabele positie aan te nemen…
Ging ik dus met mijn beste humeur en goede moed de dag tegemoet, hier hangt geen vleugje ironie aan trouwens. We werden geacht acht activiteiten op het strand voor te bereiden. Het eerste wat mij opviel was een dode kogelvis. Dit gaf mij wel per direct het gevoel dat ik me op een ander continent bevond. Ik heb even staan peinzen over hoe deze beste vis op die plek terecht was gekomen. Verderop zag ik een soort inheems geïmproviseerde vissersboot staan. Nu weet ik toevallig dat een kogelvis moeilijk is klaar te maken, waarbij de dood ook een rol speelt. Dit zou ermee te maken kunnen hebben, niet verkoopbaar dus weg ermee.. Onze wandeling werd hervat om het een en ander klaar te zetten. Zie ik in de verte op een gegeven moment een enorme schildpad. Ik dacht, wooow fucking vet, wildlife! Die gaat vast eieren leggen. Wat een rare tijd eigenlijk, zo eind van de ochtend, om eieren te leggen. Bij aankomst zag ik dat er geen ogen meer over waren en er nog een beetje bloed uit z’n mond liep. Mijn twee collega’s uit Quito vonden het wel een goed idee om het dier terug de zee in te helpen. Mijn eerste gedachte was, waar aan is het gestorven? Waren het de meedogenloze vissers of misschien toch een exotisch virus? Genoeg reden om het niet aan te raken. Ik heb een minuut of tien staan toekijken hoe ze verschillende pogingen trachten om het dier de zee in te krijgen. Deze spoelde keer op keer terug aan. Op een gegeven moment vonden ze een touw om deze zodoende, in eerste instantie, om het nek te binden en hier triomfantelijk mee door de branding te lopen, in welke film ben ik beland? Uiteindelijk kwamen ze op het idee om deze toch maar te begraven voor als het eventueel zou gaan stinken. Hier kon ik me wel in vinden.
Na de activiteiten zijn we lekker gaan zwemmen in een wilde Grote oceaan. Golven van wel twee meter hoog, ik hield me hart vast met die kleintjes erbij. Gelukkig paste iedereen goed op elkaar. Eenmaal terug aangekomen in Quayaquil werd het me duidelijk dat ik goed was verbrand. De UV-straling heeft hier een waarde van 27. Factor 50 is niet voldoende één keer per dag. Het jeukt enorm. Ik voel me net een onwetend kind. Wel een leuk souvenir voor de aankomende dagen.
Tulio 